عضله پیریمالیس (Pyramidalis) یکی از عضلات کوچک اما مهم در دیواره قدامی شکم است که به دلیل موقعیت خاص خود در بخش تحتانی شکم، نقش ویژهای در تثبیت ساختارهای فیبری این ناحیه دارد. این عضله مثلثیشکل از سمفیز پوبیس و کرست پوبیس آغاز شده و به سمت بالا باریک میشود تا در نهایت به خط سفید شکم (Linea alba) متصل گردد. هرچند اندازه آن کوچک است و در بسیاری از افراد حتی ممکن است وجود نداشته باشد، اما در هماهنگی با سایر عضلات شکمی مانند رکتوس ابدومینیس، اوبلیکها و عرضی شکم، در افزایش فشار داخل شکمی و تثبیت خط سفید شکم نقش حمایتی ایفا میکند.
اهمیت این عضله بیشتر در فعالیتهایی مانند بازدم شدید، عطسه، سرفه، دفع و زایمان نمایان میشود؛ جایی که فشار داخل شکمی باید به طور یکنواخت توزیع گردد. از نظر عصبرسانی، پیریمالیس توسط عصب تحت دندهای (T12) کنترل میشود و خونرسانی آن عمدتاً از طریق شریان اپیگاستریک تحتانی انجام میگیرد. این ویژگیها نشان میدهد که هرچند پیریمالیس عضلهای کوچک است، اما در سیستم پیچیده شکم بهعنوان یک جزء مکمل عمل میکند. در ادامه این مقاله از سایت دکتر حوصله به بررسی عضله پیریمالیس خواهیم پرداخت.
عضله پیریمالیس چیست؟
عضله پیریمالیس (Pyramidalis muscle) یکی از عضلات کوچک و کمتر شناختهشده شکم است که در بخش قدامی و تحتانی دیواره شکم قرار دارد. این عضله به شکل مثلثی بوده و معمولاً بهصورت جفتی در دو طرف خط سفید شکم (Linea alba) دیده میشود. منشاء آن از سمفیز پوبیس و کرست پوبیس است و به سمت بالا باریک میشود تا در نهایت به خط سفید شکم متصل گردد. از نظر آناتومیکی، پیریمالیس درون غلاف رکتوس (Rectus sheath) قرار دارد و در جلوی بخش تحتانی عضله رکتوس ابدومینیس واقع شده است. این موقعیت باعث میشود که در برخی جراحیهای شکمی، بهویژه سزارین، جراحان از وجود این عضله برای یافتن خط سفید شکم استفاده کنند.
ویژگی جالب این عضله آن است که در همه افراد وجود ندارد. مطالعات نشان دادهاند که حدود ۸۰ درصد افراد دارای این عضله هستند و در ۲۰ درصد دیگر ممکن است به طور کامل غایب باشد یا تنها در یک سمت بدن دیده شود. همچنین، اندازه و قدرت آن در افراد مختلف متفاوت است و این تفاوت میتواند بر میزان کشش خط سفید شکم تأثیر بگذارد. از نظر عملکرد، پیریمالیس نقش مستقیمی در حرکات بزرگ شکم مانند خمشدن یا چرخش ندارد، بلکه وظیفه اصلی آن ایجاد کشش و تثبیت خط سفید شکم است.
این عمل به طور غیرمستقیم در افزایش فشار داخل شکمی نقش دارد. فشار داخل شکمی در فعالیتهایی مانند بازدم شدید، عطسه، سرفه، دفع و زایمان اهمیت دارد؛ بنابراین، هرچند این عضله کوچک است، اما در هماهنگی عملکرد عضلات شکمی نقش حمایتی ایفا میکند. از نظر عصبرسانی، پیریمالیس توسط عصب تحت دندهای (Subcostal nerve, T12) کنترل میشود و خونرسانی آن عمدتاً از طریق شریان اپیگاستریک تحتانی تأمین میگردد. این ارتباط باعث میشود که عضله بتواند در هماهنگی با سایر عضلات شکمی فعالیت کند.
محل قرارگیری عضله پیریمالیس
عضله پیریمالیس (Pyramidalis muscle) درون غلاف رکتوس (Rectus sheath) جای گرفته و در جلوی بخش تحتانی عضله رکتوس ابدومینیس دیده میشود. موقعیت آن بهگونهای است که از سمفیز پوبیس و کرست پوبیس آغاز میشود و به سمت بالا باریک شده تا در نهایت به خط سفید شکم (Linea alba) متصل گردد. این عضله معمولاً در یکسوم تحتانی شکم قرار دارد و به دلیل شکل مثلثی خود، بهراحتی در تصاویر تشریحی قابلتشخیص است. سر ثابت آن در استخوان پوبیس قرار دارد و سر متحرک آن در خط سفید شکم، تقریباً در نیمهراه بین ناف و سمفیز پوبیس پایان مییابد. به همین دلیل، عملکرد آن بیشتر در تثبیت بخش تحتانی خط سفید شکم متمرکز است.
از نظر روابط آناتومیکی، پیریمالیس در جلوی رکتوس ابدومینیس قرار دارد و بهعنوان یک عضله سطحیتر شناخته میشود. این موقعیت باعث میشود که در برخی جراحیهای شکمی، بهویژه سزارین کلاسیک، جراحان از وجود این عضله برای یافتن دقیق خط سفید شکم استفاده کنند. در واقع، پیریمالیس بهعنوان یک نشانه آناتومیکی عمل میکند و مسیر خط سفید را مشخصتر میسازد. از نظر خونرسانی، این عضله عمدتاً توسط شاخههای شریان اپیگاستریک تحتانی تغذیه میشود و تخلیه وریدی آن نیز از طریق شبکه وریدی اپیگاستریک انجام میگیرد.
عصبرسانی آن توسط عصب تحت دندهای (T12) صورت میگیرد که کنترل انقباض و عملکرد عضله را بر عهده دارد. نکته جالب آن است که این عضله در همه افراد وجود ندارد. در حدود ۲۰٪ افراد ممکن است پیریمالیس به طور کامل غایب باشد یا تنها در یک سمت بدن دیده شود. در چنین شرایطی، وظیفه تثبیت خط سفید شکم بیشتر بر عهده عضله رکتوس ابدومینیس خواهد بود.
بررسی سر ثابت پیریمالیس
بررسی سر ثابت عضله پیریمالیس اهمیت زیادی دارد؛ زیرا محل آغاز عضله تعیینکننده جهت کشش و عملکرد آن در دیواره شکم است. سر ثابت پیریمالیس از سمفیز پوبیس (Pubic symphysis) و بخش قدامی کرست پوبیس (Pubic crest) آغاز میشود. این ناحیه در پایینترین قسمت شکم و نزدیک به لگن قرار دارد. اتصال عضله به استخوان پوبیس باعث میشود که پیریمالیس در هنگام انقباض بتواند خط سفید شکم (Linea alba) را به سمت پایین کشیده و تثبیت کند. این نقطه آغاز، به دلیل نزدیکی به لگن، عضله را در موقعیتی قرار میدهد که بتواند فشارهای داخل شکمی را در هماهنگی با سایر عضلات شکم کنترل کند.
سر ثابت پیریمالیس درون غلاف رکتوس (Rectus sheath) قرار دارد و در جلوی بخش تحتانی عضله رکتوس ابدومینیس دیده میشود. این موقعیت باعث میشود که پیریمالیس در برخی اعمال جراحی مانند سزارین یا جراحیهای شکمی بهعنوان یک نشانه آناتومیکی برای یافتن خط سفید شکم موردتوجه قرار گیرد. ویژگی جالب سر ثابت پیریمالیس آن است که در برخی افراد ممکن است به طور کامل وجود نداشته باشد یا تنها در یک سمت دیده شود. در چنین شرایطی، عملکرد تثبیت خط سفید شکم بیشتر بر عهده عضله رکتوس ابدومینیس خواهد بود.
همچنین، اندازه و قدرت سر ثابت در افراد مختلف متفاوت است و این تفاوت میتواند بر میزان کشش خط سفید شکم تأثیر بگذارد. از نظر عملکردی، سر ثابت پیریمالیس نقطهای است که عضله از آن نیرو میگیرد تا بتواند خط سفید شکم را به سمت پایین کشیده و در فعالیتهایی مانند بازدم شدید، دفع یا زایمان نقش حمایتی ایفا کند؛ بنابراین، سر ثابت این عضله هرچند کوچک و ساده به نظر میرسد، اما در هماهنگی کلی عضلات شکمی نقش مهمی دارد.
بررسی سر متحرک پیریمالیس
سر متحرک پیریمالیس در بخش فوقانی عضله قرار دارد و به خط سفید شکم (Linea alba) متصل میشود. خط سفید شکم یک نوار فیبری عمودی است که از سمفیز پوبیس تا زایفویید استرنوم امتداد دارد و محل اتصال آپونوروز عضلات جانبی شکم محسوب میشود. اتصال پیریمالیس به این خط باعث میشود که عضله هنگام انقباض بتواند خط سفید را کشیده و تثبیت کند. محل دقیق اتصال سر متحرک معمولاً در یکسوم تحتانی خط سفید شکم است، یعنی بین ناف و سمفیز پوبیس. این موقعیت باعث میشود که عملکرد پیریمالیس بیشتر در بخش تحتانی شکم متمرکز باشد. به دلیل شکل مثلثی عضله، سر متحرک آن باریکتر از سر ثابت است و بهصورت نوکتیز در خط سفید شکم پایان مییابد.
از نظر عملکردی، سر متحرک پیریمالیس نقش مهمی در انتقال نیرو دارد. هنگامی که عضله منقبض میشود، سر ثابت در پوبیس باقی میماند و سر متحرک به سمت پایین کشیده میشود. این حرکت باعث ایجاد کشش در خط سفید شکم و افزایش فشار داخل شکمی میگردد. چنین فشاری در فعالیتهایی مانند بازدم شدید، عطسه، سرفه، دفع و زایمان اهمیت دارد؛ زیرا به خروج محتویات یا کنترل فشار داخلی کمک میکند.
از نظر بالینی، سر متحرک پیریمالیس در برخی افراد ممکن است کوتاهتر یا بلندتر باشد و این تفاوت میتواند بر میزان کشش خط سفید شکم تأثیر بگذارد. همچنین، در مواردی که عضله غایب باشد، خط سفید شکم تنها توسط رکتوس ابدومینیس و سایر عضلات شکمی تثبیت میشود. در جراحیهای شکمی، شناخت محل دقیق سر متحرک پیریمالیس اهمیت دارد زیرا میتواند به جراح کمک کند تا خط سفید شکم را سریعتر پیدا کند. این ویژگی بهویژه در جراحیهای سزارین کلاسیک کاربرد دارد.
سیستم عصبرسانی پیریمالیس
عضله پیریمالیس (Pyramidalis muscle) همانند سایر عضلات شکمی برای عملکرد صحیح نیازمند عصبرسانی دقیق است. این عضله کوچک و مثلثیشکل که در بخش تحتانی شکم و درون غلاف رکتوس قرار دارد، عمدتاً توسط عصب تحت دندهای (Subcostal nerve) که شاخهای از عصب نخاعی T12 است، عصبدهی میشود. این عصب از شبکه نخاعی ناحیه توراسیک منشاء گرفته و پس از خروج از ستون فقرات، به سمت دیواره شکم حرکت میکند و شاخههایی را به عضلات مختلف شکمی از جمله پیریمالیس میفرستد.
عصب تحت دندهای علاوه بر پیریمالیس، بخشهایی از عضله رکتوس ابدومینیس و عضلات جانبی شکم را نیز عصبدهی میکند. این ارتباط باعث میشود که پیریمالیس در هماهنگی با سایر عضلات شکمی فعالیت کند و نقش خود را در تثبیت خط سفید شکم ایفا نماید. از نظر عملکردی، تحریک این عصب موجب انقباض پیریمالیس و کشش خط سفید شکم میشود. این کشش در فرآیندهایی مانند بازدم شدید، عطسه، سرفه، دفع و زایمان اهمیت دارد؛ زیرا فشار داخل شکمی را افزایش داده و به خروج محتویات کمک میکند.
آسیب یا اختلال در عملکرد عصب تحت دندهای میتواند باعث ضعف یا حتی غیرفعالشدن پیریمالیس شود. هرچند این عضله کوچک است و نبود آن تأثیر جدی بر عملکرد کلی شکم ندارد، اما در هماهنگی عضلات شکمی و ایجاد فشار داخل شکمی نقش حمایتی دارد. در برخی جراحیهای شکمی، شناخت مسیر عصب تحت دندهای اهمیت دارد؛ زیرا آسیب به آن ممکن است منجر به کاهش عملکرد عضلات شکمی و بروز مشکلاتی مانند ضعف در تثبیت خط سفید شکم گردد.
سیستم عصبرسانی پیریمالیس ساده اما حیاتی است. این عضله تنها توسط یک شاخه عصبی (T12) کنترل میشود و همین امر نشاندهنده نقش محدود اما مشخص آن در عملکرد شکم است. باوجود کوچک بودن، هماهنگی عصبرسانی پیریمالیس با سایر عضلات شکمی باعث میشود که این عضله در فرآیندهای فیزیولوژیک بدن نقش مکمل و حمایتی ایفا کند.
سیستم خونرسانی پیریمالیس
خونرسانی به عضله پیریمالیس از طریق شاخههای شریانی ناحیه تحتانی شکم انجام میشود. مهمترین منبع خونرسانی این عضله، شریان اپیگاستریک تحتانی (Inferior epigastric artery) است که از شریان ایلیاک خارجی منشأ میگیرد. این شریان پس از ورود به دیواره شکم، شاخههایی را به سمت عضلات مختلف از جمله رکتوس ابدومینیس و پیریمالیس میفرستد. در برخی موارد، شاخههایی از شریان اپیگاستریک فوقانی (Superior epigastric artery) نیز در خونرسانی به این عضله نقش دارند، هرچند سهم اصلی بر عهده اپیگاستریک تحتانی است.
سیستم وریدی این عضله نیز عمدتاً از طریق وریدهای اپیگاستریک تحتانی و فوقانی تخلیه میشود که در نهایت به ورید ایلیاک خارجی و ورید فمورال میریزند. این شبکه وریدی باعث میشود که خون مصرفشده بهسرعت تخلیه گردد و اکسیژن و مواد غذایی تازه به عضله برسد. خونرسانی مناسب به پیریمالیس اهمیت زیادی دارد؛ زیرا این عضله هرچند کوچک است، اما برای انقباض و ایفای نقش خود در تثبیت خط سفید شکم نیازمند انرژی و اکسیژن کافی است. در شرایطی مانند فعالیت شدید یا افزایش فشار داخل شکمی، نیاز به خونرسانی بیشتر میشود تا عضله بتواند عملکرد خود را حفظ کند.
آسیب یا انسداد در شریان اپیگاستریک تحتانی میتواند باعث کاهش خونرسانی به پیریمالیس شود. هرچند این عضله کوچک است و نبود آن تأثیر جدی بر عملکرد کلی شکم ندارد، اما کاهش خونرسانی ممکن است باعث ضعف یا آتروفی آن گردد. در جراحیهای شکمی، بهویژه در ناحیه تحتانی شکم، شناخت مسیر شریان اپیگاستریک اهمیت زیادی دارد؛ زیرا آسیب به آن میتواند منجر به خونریزی شدید یا اختلال در تغذیه عضلات شکمی شود.
عملکرد عضله پیریمالیس از نظر آناتومی
از نظر آناتومیکی، وظیفه اصلی پیریمالیس ایجاد کشش در خط سفید شکم و تثبیت آن خواهد بود. خط سفید شکم یک نوار فیبری عمودی است که از سمفیز پوبیس تا زایفویید استرنوم امتداد دارد و محل اتصال آپونوروز عضلات جانبی شکم محسوب میشود. پیریمالیس با اتصال به این خط، هنگام انقباض باعث میشود که خط سفید شکم در جای خود ثابت بماند و سایر عضلات شکمی بتوانند عملکرد هماهنگتری داشته باشند. این عضله در همه افراد وجود ندارد؛ مطالعات نشان دادهاند که حدود ۸۰ درصد افراد دارای این عضله هستند و در ۲۰ درصد دیگر ممکن است غایب باشد یا تنها در یک سمت بدن دیده شود.
در چنین شرایطی، وظیفه تثبیت خط سفید شکم بیشتر بر عهده رکتوس ابدومینیس خواهد بود. از نظر عصبرسانی، پیریمالیس توسط عصب تحت دندهای (Subcostal nerve, T12) کنترل میشود و خونرسانی آن عمدتاً از طریق شریان اپیگاستریک تحتانی تأمین میگردد. این ارتباط باعث میشود که عضله بتواند در هماهنگی با سایر عضلات شکمی فعالیت کند. بهطورکلی، عملکرد آناتومیکی پیریمالیس در تثبیت خط سفید شکم و کمک به هماهنگی عضلات شکمی خلاصه میشود. هرچند این عضله کوچک است و نبود آن تأثیر جدی بر حرکات شکم ندارد، اما در سیستم پیچیده شکم بهعنوان یک جزء مکمل عمل میکند و اهمیت آن بیشتر در فعالیتهایی مانند بازدم شدید، عطسه، سرفه، دفع و زایمان نمایان میشود.
عملکرد عضله پیریمالیس از نظر بیومکانیک
از دیدگاه بیومکانیک، عضله پیریمالیس بهعنوان یک عضله تثبیتکننده عمل میکند. این عضله با اتصال به خط سفید شکم، هنگام انقباض باعث کشش و تثبیت این ساختار فیبری میشود. خط سفید شکم محل اتصال آپونوروز عضلات جانبی شکم است و نقش مهمی در انتقال نیرو بین دو سمت بدن دارد. پیریمالیس با ایجاد کشش در این خط، به هماهنگی نیروهای وارده از عضلات شکمی کمک میکند. در فعالیتهایی که نیازمند افزایش فشار داخل شکمی هستند، مانند بازدم شدید، دفع یا زایمان، پیریمالیس با انقباض خود فشار را به طور یکنواختتر در دیواره شکم توزیع میکند.
این عملکرد بیومکانیکی باعث میشود که سایر عضلات شکمی مانند رکتوس ابدومینیس و اوبلیکها بتوانند با کارایی بیشتری عمل کنند. از نظر مکانیکی، پیریمالیس یک عضله کوچک با برد کوتاه حرکت است، اما نقش آن در تثبیت خط سفید شکم باعث افزایش کارایی کل سیستم شکمی میشود. در غیاب این عضله، فشارهای وارده ممکن است به طور نامتعادل بر خط سفید شکم وارد شوند و این امر میتواند در بلندمدت باعث ضعف یا تغییر شکل این ساختار گردد. همچنین، از دیدگاه بیومکانیک، پیریمالیس در هماهنگی با سایر عضلات شکمی به ایجاد فشار داخل شکمی کمک میکند. این فشار نهتنها در فعالیتهای فیزیولوژیک مانند بازدم و دفع اهمیت دارد، بلکه در فعالیتهای ورزشی و حرکات انفجاری نیز نقش حمایتی دارد.
مشاوره و ارزیابی رایگان
برای اینکه بتونیم بهتر باهم در ارتباط باشیم شماره تماست رو وارد کن.
آسیبهای عضله پیریمالیس
هر چند عضله پیریمالیس کوچک و کماهمیت به نظر میرسد، اما آسیبهای آن میتوانند در عملکرد شکم ایجاد کنند. آسیبهای این عضله معمولاً ناشی از ضربه مستقیم، فشار بیش از حد، جراحیهای شکمی یا کشش شدید هستند. به دلیل آن در بخش تحتانی شکم، در برخی از جراحیها مانند سزارین یا جراحیهای ناحیه پوبیس، احتمال آسیب به این عضله وجود دارد. یکی از مشکلات شایع، پارگی یا کشیدگی عضله است که میتواند باعث ایجاد درد موضعی شود. این درد معمولاً هنگام انقباض شکم یا فعالیتهایی مانند عطسه و سرفه تشدید میشود. همچنین، آسیب به عصب تحت دندهای (T12) که پیریمالیس را عصبدهی میکند، میتواند باعث ضعف یا فلج این عضله شود.
هر چند عمل حرکات پیریمالیس تأثیر جدی بر شکم ندارد، اما ممکن است باعث کاهش تثبیت خط سفید شکم و ضعف نسبی در فشار داخل شکم شود. از نظر بالینی، آسیب به پیریمالیس بهتنهایی به تشخیص داده میشود؛ زیرا علائم آن با سایر مشکلات آسیبدیدگی به رکتوس ابدومینیس یا اوبلیکها مشابه است. بااینحال، در جراحیهای شکمی، شناخت محل دقیق این عضله وجود دارد تا از آسیب ناخواسته جلوگیری شود. بهطورکلی، آسیبهای پیریمالیس هر چند نادر هستند، اما میتوانند باعث درد شوند، در تثبیت خط سفید شکم و اختلال در هماهنگی بدن شکمی میشوند. درمان این آسیبها معمولاً شامل، فیزیوتراپی و در موارد جراحی شدید ترمیمی
دلایل بروز آسیبهای پیریمالیس
عضله پیریمالیس (Pyramidalis) به دلیل کوچک بودن و موقعیت خاص خود در بخش تحتانی شکم، کمتر دچار آسیبهای جدی میشود. اما برخی شرایط میتوانند زمینهساز مشکلات این عضله باشند. یکی از اصلیترین نقطهها، فشار بیش از حد یا کشش در حین فعالیتهای ورزشی یا حرکات انفجاری است. در ورزشهایی که نیاز به تغییر سریع جهت یا انقباض شدید شکم دارند، احتمال کشیدگی یا پارگی فیبرهای عضله افزایش مییابد. عامل دیگر، ضربه مستقیم به ناحیه تحتانی شک است که میتواند باعث آسیب یا پارگی جزئی شود.
این ضربات ممکن است در ورزشهای رزمی، تصادفات یا حتی در فعالیتهای روزمره رخ دهند. همچنین، جراحیهای شکمی مانند سزارین یا اعمال جراحی در ناحیه پوبیس میتوانند به طور مستقیم باعث آسیب شوند یا برش این عضله شوند. از نظر بیومکانیکی، ضعیف پیر مرکزی (Core) و عدم هماهنگی بین شکمی نیز میتواند فشار بیشتری بر روی زمین وارد کند و آسیب را ایجاد کند. بعلاوه بر این، مقاومتپذیری و گرمنکردن مناسب قبل از تمرین از سایر عوامل خطر هستند. در برخی، مشکلات عصبی مانند آسیب به عصبها (T12) نیز میتواند عملکرد عضله را مختل کند و باعث ضعف یا درد شود.
بهترین حرکات برای تقویت عضله پیریمالیس
باوجود کوچک بودن، عضله پیریمالیس نقش مهمی در تثبیت خط سفید شکم و هماهنگی عملکرد بدن شکمی دارد. برای تقویت این عضله، تمریناتی که فشار را کنترل میکنند، تحتتأثیر قرار میدهند، تأثیر بیشتری دارند. یکی از بهترین حرکات، کرانچ شکم (ترک شکم) است که باتوجهبه تحتانی شکم میتواند پیریمالیس را فعال کند. در این حرکت، فرد به پشت دراز کشیده و با خم تنه به سمت جلو، شکمی را منقبض میکند. حرکت دیگر، پلانک (Plank) است که با ایجاد فشار ایزومتریک بر کل دستگاه شکمی، به طور غیرمستقیم پیریمالیس را نیز تقویت میکند.
تمرین بالاآوردن پاها (Leg raises) نیز بسیار قوی است. در این حرکت، فرد به پشت دراز کشیده و پاها را بهصورت مستقیم بالا میآورد. این حرکت باعث میشود که تحتانی شکم وارد کند و باعث تقویت پیریمالیس شود. همچنین، حرکات قابلیت کنترلشده مانند بازدم همراه با انقباض شکم میتوانند به فعالسازی این عضله کمک کنند. نکته مهم در تقویت پیریمالیس، تمرینات شدید و رعایت اصول گرمکردن است. انجام حرکات کششی قبل و بعد از تمرین، مصرف آب کافی و حفظ وضعیت صحیح بدن در طول تمرین، از آسیب جلوگیری کرده و عملکرد عضله را بهبود میبخشد. این تمرینات با فشار کنترلشده برای تحتانی شکم، باعث افزایش قدرت و پایداری این عضله کوچک اما مهم میشوند.
جمعبندی
عضله پیریمالیس (Pyramidalis) هرچند کوچک و مثلثیشکل است، اما جایگاه ویژهای در ساختار شکم دارد. این عضله در بخش تحتانی دیواره قدامی شکم و درون غلاف رکتوس قرار گرفته و وظیفه اصلی آن کشش و تثبیت خط سفید شکم (Linea alba) است. سر ثابت آن از سمفیز پوبیس آغاز میشود و سر متحرک آن در خط سفید شکم پایان مییابد. از نظر عصبرسانی، توسط عصب تحت دندهای (T12) کنترل میشود و خونرسانی آن عمدتاً از طریق شریان اپیگاستریک تحتانی انجام میگیرد.
پیریمالیس در همه افراد وجود ندارد و در حدود ۲۰٪ جمعیت ممکن است غایب باشد یا تنها در یک سمت دیده شود. بااینحال، در صورت حضور، نقش حمایتی مهمی در هماهنگی عملکرد عضلات شکمی ایفا میکند. این عضله به طور مستقیم در حرکات بزرگ شکم مانند خمشدن یا چرخش نقش ندارد، اما در فعالیتهایی که نیازمند افزایش فشار داخل شکمی هستند ـ مانند بازدم شدید، عطسه، سرفه، دفع و زایمان ـ اهمیت پیدا میکند.
از دیدگاه بالینی، آسیبهای این عضله نادر هستند، اما میتوانند در اثر فشار بیش از حد، ضربه مستقیم یا جراحیهای شکمی رخ دهند. تقویت آن از طریق تمریناتی مانند کرانچ شکم، پلانک و بالاآوردن پاها امکانپذیر است. در نهایت، پیریمالیس نمونهای از عضلات کوچک بدن است که هرچند بهتنهایی نقش بزرگی ندارد، اما در ترکیب با سایر عضلات شکمی، عملکردی هماهنگ و مؤثر ایجاد میکند و ارزش مطالعه آناتومیکی و بالینی دارد. در صورت تمایل باقی مقالات در این حوزه را هم مطالعه بفرمایید.
تایید شده توسط دکتر علی حوصله
محتوای این مقاله صرفا برای آگاه سازی شما عزیزان است. قبل از هرگونه اقدام، جهت درمان از پزشک مشاوره بگیرید
