معرفی عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid)

مقدمه:

گردن، با تمام ظرافت و پیچیدگی‌اش، ترکیبی از ساختارهای عضلانی، عصبی و مکانیکی است که هماهنگی دقیق آن‌ها نقش مهمی در وضعیت بدن، تنفس، بلع و حتی آرامش عمومی دارد. در میان این شبکه‌ی شگفت‌انگیز، برخی عضلات کمتر شناخته‌شده‌اند اما تأثیری عمیق بر عملکرد کل سیستم دارند؛ عضله‌ای مانند استرنوهویوئید که در نگاه اول ساده می‌نماید، اما در عمق، رازهای پنهانی از کنترل و پایداری گردن را در خود دارد.

در ظاهر، عضله استرنوهویوئید عضوی ساده و نازک از گروه عضلات گردن به‌نظر می‌رسد؛ اما در واقع، این عضله یک تنظیم‌گر پنهان در تعادل عضلات قدامی گردن است. از استرنوم تا استخوان لامی کشیده شده و یکی از اعضای کلیدی گروه Infrahyoid به‌شمار می‌رود؛ گروهی که وظیفه اصلی‌شان پایین آوردن استخوان لامی، تثبیت آن حین بلع و تکلم، و تنظیم عملکرد عضلات Suprahyoid است. اما نقش استرنوهویوئید فقط در آناتومی کلاسیک خلاصه نمی‌شود؛

در اختلالات رایجی مثل:

• Forward Head Posture
• دیسفاژی (اختلال بلع)
• ضعف عضلات استابیلیزاتور گردنی
• تنفس دهانی مزمن یا تنفس اضطرابی
• در اختلالات ( TMJمفصل فک)

این عضله می‌تواند نقشی کلیدی در اصلاح یا پایداری ایفا کند. در دوره نک پرو، ما نه‌تنها به عضلات بزرگ و عملکردی توجه داریم، بلکه عضلاتی مانند استرنوهویوئید که نقش تثبیت‌کننده، همکار، و هماهنگ‌کننده نورومکانیکی دارند را نیز با دقت بررسی و تقویت می‌کنیم زیرا بازآموزی گردن بدون احیای این “لایه‌های پنهان کنترل” ممکن نیست. امید است که با خواندن این مقاله، بتوانید به پاسخهای خوبی برای پرسشهای خود برسید.با مقاله ی دکتر حوصله همراه ما باشید.

عضله اِسترنوهویوئید چیست؟

عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid) عضله‌ای نازک و بلند در بخش جلویی گردن است که از دسته‌ی جناغ سینه (Manubrium of Sternum) و انتهای داخلی ترقوه (Clavicle) منشأ گرفته و به لبه‌ی تحتانی استخوان لامی (Hyoid bone) متصل می‌شود. این عضله یکی از عضلات گروه Infrahyoid محسوب می‌شود و وظیفه‌ی اصلی آن پایین آوردن استخوان لامی پس از بلع یا تکلم، تثبیت آن برای عملکرد مؤثر عضلات Suprahyoid و کمک به تعادل و پایداری پاسچرال در ناحیه‌ی قدامی گردن است.

محل قرار گیری عضله اِسترنوهویوئید

این عضله از سطح خلفی دسته‌ی جناغ سینه (مانوبریوم) و بخش داخلی استخوان ترقوه (Clavicle) منشأ می‌گیرد و به سمت بالا امتداد یافته و به لبه‌ی تحتانی قسمت مرکزی استخوان لامی (Hyoid bone) متصل می‌شود، به طوری که در جلوی گردن و درست زیر پوست قرار دارد و نقش مهمی در تثبیت و حرکت استخوان لامی طی بلع و تکلم ایفا می‌کند.

بررسی سر ثابت عضله اِسترنوهویوئید

سر ثابت عضله اِسترنوهویوئید از سطح خلفی دسته‌ی جناغ سینه (مانوبریوم) و بخش داخلی استخوان ترقوه (Clavicle) منشأ می‌گیرد. این بخش‌ها به‌عنوان پایه‌ای پایدار عمل می‌کنند که نیروی عضله را به سمت سر متحرک منتقل می‌کند و امکان پایین آوردن و تثبیت استخوان لامی را فراهم می‌آورند. قرارگیری سر ثابت در این موقعیت، عضله را قادر می‌سازد تا نقش مهم خود را در تنظیم حرکت لامی، پایداری بلع و تکلم، و حفظ تعادل و پاسچر قدامی گردن ایفا کند.

بررسی سر متحرک عضله اِسترنوهویوئید

بررسی سر متحرک عضله اِسترنوهویوئید نشان می‌دهد که این بخش از عضله به لبه‌ی تحتانی استخوان لامی (Hyoid bone) متصل می‌شود. سر متحرک مسئول انتقال نیروی تولیدشده توسط سر ثابت به استخوان لامی است و امکان پایین آوردن و تثبیت آن را فراهم می‌کند. این اتصال دقیق به لامی، عضله را قادر می‌سازد تا در فاز پایانی بلع و تکلم عمل کند، مسیر هوایی فوقانی را باز نگه دارد و عملکرد هماهنگ با عضلات Suprahyoid را تضمین نماید. علاوه بر این، سر متحرک در کنترل موقعیت لامی و حفظ پاسچر جلوی گردن نقش حیاتی دارد و با همکاری سایر عضلات Infrahyoid و Suprahyoid، ثبات نورومکانیکی گردن را تأمین می‌کند.

سیستم عصب‌رسانی اِسترنوهویوئید

عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid) توسط حلقه عصبی گردنی (Ansa cervicalis) عصب‌دهی می‌شود که از اعصاب گردنی C1 تا C3 منشأ می‌گیرد. این عصب‌رسانی شامل شاخه‌های حرکتی و حسی است؛ شاخه‌های حرکتی عضله را برای پایین آوردن و تثبیت استخوان لامی فعال می‌کنند، در حالی که شاخه‌های حسی بازخورد proprioceptive فراهم می‌آورند تا موقعیت و تعادل لامی و فعالیت هماهنگ با عضلات Suprahyoid حفظ شود.

کنترل عصبی این عضله عمدتاً Reflex-based است، به این معنا که:

• در فاز بلع، عضله به صورت اتوماتیک فعال می‌شود،
• در پاسچر گردن، فعالیت آن به شکل tonic (پیوسته و سطح پایین) است،
• و در تعامل با سایر عضلات، در قالب co-contraction عصبی عمل می‌کند تا حرکت دقیق و پایدار لامی تضمین شود.

ویژگی‌های عصبی این عضله باعث می‌شوند که حتی در تمرینات ایزومتریک، بازتوانی نورولوژیک، یا دیسفاژی، امکان تقویت و بازآموزی عملکرد عضله به شکل هدفمند وجود داشته باشد.

سیستم خون‌رسانی عضله اِسترنوهویوئید

سیستم خون‌رسانی عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid) عمدتاً از طریق شاخه‌ی شریان تیروئید فوقانی (Superior thyroid artery) تأمین می‌شود و در برخی منابع، شریان زبانی (Lingual artery) نیز به عنوان منبع خون‌رسانی ذکر شده است. این شریان‌ها با انتقال خون غنی از اکسیژن و مواد مغذی، امکان عملکرد پایدار و استقامتی عضله را فراهم می‌کنند.

از آنجا که عضله Sternohyoid غالباً از تارهای Type I (کندانقباض و استقامتی) تشکیل شده است، جریان خون مداوم و پایدار برای حفظ فعالیت طولانی‌مدت و مقاومت در برابر خستگی حیاتی است. خون‌رسانی کافی نه تنها عملکرد انقباضی عضله را تضمین می‌کند، بلکه نقش کلیدی در تمرینات ایزومتریک، بازتوانی بلع، و حفظ تعادل و پاسچر قدامی گردن دارد.

عملکرد عضله اِسترنوهویوئید از نظر آناتومی

عملکرد عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid) از نظر آناتومی شامل پایین آوردن استخوان لامی (Hyoid bone) پس از بالا رفتن آن در هنگام بلع یا تکلم و تثبیت موقعیت لامی برای عملکرد مؤثر عضلات بالا‌برنده لامی (Suprahyoid muscles) مانند Mylohyoid، Geniohyoid و Digastric است. در صورت تثبیت لامی، این عضله می‌تواند به‌طور غیرشایع استخوان جناغ سینه (Sternum) را کمی به بالا بکشد. این عملکرد برای پایان یافتن مرحله بلع، جلوگیری از انسداد حلق، و آماده‌سازی برای تنفس مجدد ضروری است. علاوه بر این، Sternohyoid با پایین آوردن و تثبیت لامی، نقش همکار و تثبیت‌کننده نورومکانیکی در کنار عضلات Suprahyoid ایفا می‌کند و تعادل بین نیروهای بالا و پایین‌آورنده لامی را برقرار می‌سازد.

عملکرد عضله اِسترنوهویوئیداز نظر بیومکانیک

از نظر بیومکانیک، عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid) عملکردی خطی و هدفمند دارد و مسیر کشش آن تقریباً عمودی و مستقیم از دسته‌ی جناغ سینه و بخش داخلی ترقوه به استخوان لامی است. این زاویه کشش باعث می‌شود که نیروی اعمال‌شده توسط عضله استخوان لامی را به سمت پایین و عقب بکشد.

در الگوی اهرمی، Sternohyoid به صورت اهرم نوع ۳ عمل می‌کند: مرکز چرخش در مفصل لامی/حنجره قرار دارد، نیروی عضله نزدیک به مرکز اعمال می‌شود و مقاومت ناشی از بالا رفتن لامی توسط عضلات Suprahyoid در مقابل آن قرار دارد. اگرچه گشتاور تولیدی نسبتاً پایین است، سرعت عملکرد بالا است؛ بنابراین عضله می‌تواند در بلع سریع، سرفه و حرف زدن، لامی را به سرعت پایین بیاورد.

علاوه بر این، Sternohyoid نقش مهمی در بازگرداندن لامی پس از بالا رفتن توسط عضلات Suprahyoid ایفا می‌کند، که این بازگشت برای باز شدن مجدد راه هوایی فوقانی و آماده‌سازی حلق برای دم بعدی یا حرف زدن از نظر مکانیکی اهمیت دارد. همچنین این عضله با عضلات Sternothyroid و Omohyoid در جلوی گردن به صورت گروهی عمل می‌کند تا نوسانات لامی را مهار کرده، تنش از عضلات سطحی مثل SCM را کاهش دهد و پاسچر و موقعیت سر را در خط ثقل حفظ کند.

کنزیولوژی عضله عضله اِسترنوهویوئید

کنزیولوژی عضله اِسترنوهویوئید (Sternohyoid) بر نقش حرکتی و تثبیتی آن در عملکرد لامی و گردن قدامی متمرکز است.

• نقش حرکتی اصلی: پایین‌آورنده فعال استخوان لامی در فاز دوم بلع (Pharyngeal phase) که پس از بالا رفتن لامی توسط عضلات Suprahyoid، Sternohyoid با انقباض خود لامی را به پایین و عقب می‌کشد. این عملکرد برای پایان یافتن مرحله بلع، جلوگیری از انسداد حلق و آماده‌سازی برای تنفس مجدد ضروری است.
• نقش تثبیتی: عضله با ایجاد نقطه مقابل پایدار برای عضلات Suprahyoid مانند Mylohyoid، Geniohyoid و Digastric، به ویژه در تکلم، بلع‌های پیاپی و حالات افزایش فشار شکمی و گلوتیسیون، ثبات لامی را فراهم می‌کند.
• نقش پاسچرال: اگرچه Sternohyoid مستقیماً در خم کردن گردن شرکت ندارد، اما با کنترل تنش عمقی جلوی گردن، در افرادی با Forward Head Posture یا تنفس دهانی مزمن، جلوگیری از کوتاهی عضله و افزایش تنش اضافی، و در نتیجه حفظ تحرک لامی، عملکرد بلع و حرف‌زدن اهمیت دارد.

همکاری با سایر عضلات:

• با عضلات Infrahyoid دیگر (Sternothyroid، Omohyoid، Thyrohyoid) برای تثبیت و پایین نگه داشتن لامی و ایجاد تعادل مقابل عضلات Suprahyoid.
• با عضلات Suprahyoid برای ثبات دوطرفه لامی.
• با عضلات حلق و حنجره (Middle/Inferior Pharyngeal Constrictors، Cricothyroid، Arytenoid) برای عبور ایمن غذا و تنظیم صدا.
• با عضلات گردن و تنفسی (Scalenes، SCM، Longus Colli، Diaphragm) برای پایداری استاتیک و حفظ مسیر هوایی در تنفس عمیق یا شرایط فشار تنفسی.

آسیبهای عضله اِسترنوهویوئید

آسیب‌ها یا اختلالات کنزیولوژیک عضله گلئوتئوس مدیوس (Gluteus Medius) عمدتاً بر پایداری لگن، عملکرد راه رفتن و کنترل حرکت ران تأثیر می‌گذارند. ضعف یا ناکارآمدی این عضله می‌تواند منجر به افتادگی لگن در طرف مقابل هنگام ایستادن روی یک پا (مثال: تست Trendelenburg مثبت)، کاهش توانایی در ثبات لگن حین راه رفتن، دویدن یا پریدن و افزایش فشار روی عضلات جانبی ران و کمر برای جبران ضعف شود. آسیب یا کشیدگی تارهای عضلانی باعث درد در قسمت جانبی لگن و گاهی ران یا باسن، محدودیت دامنه حرکتی ابداکشن ران و درد هنگام حرکات کناری یا بالا بردن پا می‌شود.

اختلال در کنترل نوروموسکولار، شامل هماهنگی ضعیف با عضلات همسایه مانند گلئوتئوس مینیموس و Tensor Fasciae Latae، کاهش تعادل دینامیک در فعالیت‌های تک‌پایی یا ورزش‌های پرشی و افزایش ریسک افتادن یا پیچ‌خوردگی مچ پا و زانو به علت ثبات ناکافی لگن است. پیامدهای ثانویه این اختلالات شامل فشار اضافی روی زانو، مفصل هیپ و ستون فقرات کمری، تغییر الگوی راه رفتن و ایجاد کمردرد یا درد مفصل ران و افزایش تنش در عضلات جانبی لگن و فیبرهای همبندی اطراف لگن می‌باشد.

نقش تثبیتی در عملکرد عضلات Suprahyoid

عضلات Suprahyoid مانند Mylohyoid)، Geniohyoid، (Digastric برای بالا بردن لامی نیاز به نقطه مقابل پایدار دارند.

عضله Sternohyoid این ثبات را فراهم می‌کند، به‌ویژه در:

• حین تکلم
• بلع‌های پیاپی
• حالات افزایش فشار شکمی و گلوتیسیون

نقش در پاسچر و تنظیم استاتیک گردن قدامی

اگرچه این عضله مستقیماً در خم کردن گردن شرکت ندارد، اما نقش مهمی در کنترل تنش عمقی جلوی گردن دارد. در افرادی که دچار Forward Head Posture یا تنفس دهانی مزمن هستند، این عضله ممکن است دچار کوتاهی شود و تنش اضافی ایجاد کند که نتیجه آن کاهش تحرک لامی، اختلال در بلع و حرف‌زدن و درگیری بیشتر عضلات سطحی مانند SCM است.

فیزیولوژی تخصصی عضله Sternohyoid

ترکیب نوع تارهای عضلانی (Muscle Fiber Type Composition)

این ترکیب نشان می‌دهد که عضله Sternohyoid ذاتاً یک عضله استقامتی-پایدارکننده است که برای نگه‌داشتن وضعیت و کنترل تنش در حین فعالیت‌های پیوسته مثل بلع مکرر، حرف زدن، تنفس و حفظ پاسچر گردن طراحی شده است.

ویژگی‌های نوروفیزیولوژیکی

• در بلع، با سیگنال‌های اتوماتیک فعال می‌شود
• در پاسچر، به‌صورت tonic فعالیت می‌کند (فعالیت مداوم سطح پایین)
• در ترکیب با عضلات دیگر، وارد co-contraction عصبی می‌شود

ویژگی‌های متابولیکی و عملکردی

• مصرف اکسیژن پایین ولی پایدار
• مقاومت بالا در برابر خستگی
• واکنش کند اما دقیق در تنظیم موقعیت استخوان لامی

پاسخ تمرینی (Training Response)

بهترین پاسخ‌های عضله Sternohyoid به تمرینات:

الگوی اهرمی و نیروی تولیدی

نقش در زنجیره عضلات دهانی–حلقی

پس از بالا آمدن لامی توسط عضلات Suprahyoid، عضله Sternohyoid نقش بازگرداندن آن به وضعیت پایه را دارد. این بازگشت به دو دلیل بیومکانیکی اهمیت دارد: باز شدن مجدد راه هوایی فوقانی پس از بلع و آماده‌سازی حلق برای دم بعدی یا حرف‌زدن.

تعامل مکانیکی با عضلات گردن و تیروئید

عضله Sternohyoid در کنار Sternothyroid و Omohyoid به‌عنوان گروه stabilizer در جلوی گردن عمل می‌کند. این عضلات با همکاری یکدیگر نوسانات لامی را مهار کرده، تنش را از روی عضلات سطحی مانند SCM کاهش می‌دهند و پاسچر ایستاده و وضعیت سر را در خط ثقل حفظ می‌کنند.

زاویه عملکرد و نقش پاسچرال

با افزایش زاویه سر به جلو (Forward Head)، این عضله دچار کوتاهی نسبی می‌شود و به‌صورت مزمن در حالت انقباض باقی می‌ماند.

این وضعیت می‌تواند:

• عملکرد بالا رفتن لامی در بلع را مختل کند
• عضلات suprahyoid را دچار ضعف عملکردی کند
• در درازمدت منجر به اختلالات صداسازی، تنگی راه هوایی و حتی TMJ شود

پیامدهای ضعف یا اختلال عملکرد عضله Sternohyoid

اختلال در فاز پایانی بلع (Pharyngeal Phase Recovery)

عضله Sternohyoid نقش اصلی در پایین آوردن استخوان لامی پس از بلع دارد. در صورت ضعف این عضله، استخوان لامی به‌موقع به موقعیت اولیه بازنمی‌گردد، راه هوایی دچار انسداد نسبی می‌شود، خطر آسپیراسیون (Aspiration) و خفگی حین غذا خوردن افزایش می‌یابد و اختلال در بلع مکرر یا سریع (Repeated Swallowing Dysfunction) ایجاد می‌شود.

ناتوانی در تثبیت لامی برای عملکرد عضلات Suprahyoid

وقتی لامی ثابت نباشد، عضلات بالا‌برنده مانند Mylohyoid و Geniohyoid عملکرد کامل ندارند. نتیجه این وضعیت شامل ضعف در باز شدن دهان و فاز دهانی بلع، کاهش اثربخشی تمرینات Suprahyoid و فشار بیش‌ازحد روی عضلات سطحی گردن برای جبران است.

افزایش تنش در عضلات سطحی و SCM در اختلالات پاسچرال

وقتی Sternohyoid نتواند فشارهای ایستا را در جلوی گردن تحمل کند، عضلات سطحی مانند SCM، Platysma و حتی Upper Trapezius به‌صورت جبرانی فعال می‌شوند. پیامدهای این وضعیت شامل افزایش درد گردن و شانه، احساس «گرفتگی مزمن در جلوی گردن» و خستگی زودهنگام در وضعیت نشسته یا ایستاده طولانی است.

نقش در Forward Head Posture و کاهش دامنه حرکتی گردن

ضعف همراه با کوتاهی مزمن عضله Sternohyoid در FHP، منجر به:

• کاهش تحرک دینامیک لامی
• اختلال در الگوی طبیعی بلع و گفتار
• کاهش دامنه حرکتی در فلکشن و اکستنشن گردن

تأثیر غیرمستقیم بر اختلالات فک و TMJ

در صورت عدم تثبیت استخوان لامی، عضلات زبان و فک (مثل Digastric و Genioglossus) دچار اختلال در عملکرد می‌شوند.
نتیجه:

• درد فک، محدودیت در باز کردن دهان
• اختلال در الگوی قورت دادن یا مکیدن
• افزایش تنش فکی–گردنی در بیماران TMJ

تست‌های بالینی عضله Sternohyoid

1. تست لمس لامی حین بلع (Hyoid Palpation During Swallow)

هدف: بررسی بازگشت لامی به موقعیت پایه پس از بلع

نحوه اجرا:

1. انگشت اشاره و میانی را در جلوی گردن، درست روی استخوان لامی قرار دهید.
2. از ورزشکار بخواهید یک قورت آب دهان انجام دهد.
3. حرکت لامی را حس کنید: ابتدا بالا و جلو می‌رود (Suprahyoid)، سپس باید سریع و کامل به عقب و پایین بازگردد.

علامت اختلال: بازگشت کند، ناقص یا لرزان استخوان لامی

تفسیر: ضعف در عملکرد Sternohyoid و عضلات infrahyoid

2. بلع مکرر با فاصله کوتاه (Repeated Swallow Test)

هدف: ارزیابی استقامت عضله در بلع‌های پی‌در‌پی

نحوه اجرا:

• از فرد بخواهید طی ۱۰ ثانیه، حداقل ۵ بار آب دهانش را قورت دهد.
• در حین کار، استخوان لامی را لمس کرده و کیفیت بازگشت آن را بررسی کنید.

علامت اختلال: افت عملکرد در بلع‌های انتهایی، تنفس دهانی، یا باقی‌ماندن بزاق در دهان
تفسیر: خستگی یا نارسایی عملکردی عضله Sternohyoid

3. تست تثبیت لامی در حرکت زبان (Tongue Elevation with Hyoid Fixation)

هدف: بررسی توانایی تثبیت لامی توسط Sternohyoid در هنگام فشار زبان

نحوه اجرا:

• از ورزشکار بخواهید زبان را به سقف دهان فشار دهد (Tongue Press).
• هم‌زمان استخوان لامی را لمس کنید.
• اگر لامی بیش‌ازحد بالا برود یا حرکت نوسانی داشته باشد، نشان‌دهنده عدم تثبیت مناسب توسط Sternohyoid است.

4. آزمایش فشار در برابر باز شدن دهان (Resisted Jaw Opening)

هدف: بررسی غیرمستقیم نقش infrahyoid در مقابله با suprahyoid هنگام پایین آوردن فک

نحوه اجرا:

• در حالت نشسته، ورزشکار سعی کند دهان را باز کند.
• شما با دست روی چانه، به‌آرامی مقاومت اعمال کنید.
• اگر عضلات infrahyoid ضعیف باشند، حرکت ناپایدار یا لرزش فک دیده می‌شود.

تفسیر: ضعف عملکردی در تثبیت لامی و همکاری بین گروه‌های بالابرنده و پایین‌آورنده

5. سونوگرافی عملکردی یا EMG سطحی (در مراکز مجهز)

با استفاده از سونوگرافی عضلانی گردن یا الکترومایوگرافی سطحی (sEMG) می‌توان:

• زمان فعال‌سازی
• شدت انقباض
• هماهنگی با عضلات Mylohyoid و Digastric را حین بلع بررسی کرد.

تمرینات تخصصی برای تقویت عملکرد عضله Sternohyoid

این تمرینات در سه دسته ارائه می‌شن:

1. ایزومتریک (تثبیتی)
2. داینامیک (عملکردی)
3. تنفسی–پستورا‌ل (ترکیبی)

بخش 1: تمرینات ایزومتریک

1. Isometric Chin Tuck Hold with Laryngeal Awareness

نحوه اجرا:

• در حالت نشسته، چانه را کمی به داخل بکشید (Chin Tuck)
• هم‌زمان نوک انگشت روی استخوان لامی قرار دهید
• سعی کنید در حین نگه‌داشتن Chin Tuck، لامی را ثابت نگه دارید
• 5–10 ثانیه نگه‌دارید × 8 تکرار

هدف: فعال‌سازی ایزومتریک عضله Sternohyoid برای تثبیت لامی

2. Tongue-to-Palate Press + Laryngeal Fixation

نحوه اجرا:

• زبان را به سقف دهان فشار دهید
• تمرکز کنید که در همین حالت لامی حرکت نکند (ثابت بماند)
• 5 ثانیه نگه‌دارید × 3 ست

هدف: تقویت نقش استاتیک Sternohyoid در حین فشار عضلات بالا‌برنده

بخش 2: تمرینات داینامیک

3. Suprahyoid–Infrahyoid Coordination Drill

نحوه اجرا:

• ابتدا زبان را بالا ببرید → سپس بلع خشک انجام دهید
• در همین حین با دست بررسی کنید: آیا لامی به‌موقع پایین می‌آید یا نه؟
  5–10 تکرار × 2 ست

هدف: بازآموزی تعامل بالا–پایین استخوان لامی (supra-infra)

4. Jaw Opening with Controlled Hyoid Return

نحوه اجرا:

• دهان را باز کنید (با انقباض Digastric)
• سپس به‌آرامی فک را ببندید و حس کنید که لامی پایین می‌آید
  8 تکرار × 2 ست

هدف: کنترل فاز برگشت لامی توسط Sternohyoid

بخش 3: تمرینات تنفسی و پستورا‌ل

5. Breath Hold with Laryngeal Stabilization

نحوه اجرا:

• در حالت Chin Tuck، یک دم بینی عمیق انجام دهید
• نفس را نگه دارید و تمرکز کنید لامی حرکت نکند (ثابت بماند)
• 6–8 ثانیه نگه‌داری × 5 تکرار

هدف: تثبیت لامی در ترکیب با الگوی تنفسی صحیح
کاربرد: مناسب برای دیسفاژی، تنفس دهانی مزمن، گفتار ضعیف

نکات مهم اجرایی:

• در تمام تمرینات از لمس استخوان لامی جهت بازخورد حسی استفاده شود
• اگر امکان‌پذیر است، از آینه یا فیلم‌برداری موبایل جهت کنترل فرم و پوزیشن بهره بگیرید
• تمرینات می‌توانند با تمرینات suprahyoid تلفیق شوند (برای فاز بازگشت بلع)

جمع بندی:

عضله اِسترنوهویوئید، عضله‌ای نازک در جلوی گردن است که از جناغ سینه و ترقوه منشأ گرفته و به استخوان لامی متصل می‌شود. این عضله عضوی کلیدی از گروه Infrahyoid است و وظیفه اصلی آن پایین آوردن و تثبیت لامی پس از بلع و تکلم است تا عضلات Suprahyoid بتوانند مؤثر عمل کنند.

سر ثابت آن بر روی جناغ و ترقوه قرار دارد و نیروی انقباض را منتقل می‌کند، عصب‌رسانی از طریق Ansa cervicalis و خون‌رسانی عمدتاً از شریان تیروئید فوقانی انجام می‌شود. Sternohyoid نقش تثبیتی و پاسچرال نیز دارد و ضعف یا کوتاهی آن می‌تواند اختلال بلع، درد گردن و افزایش تنش در عضلات سطحی ایجاد کند. تمرینات ایزومتریک و داینامیک با تمرکز بر تثبیت لامی عملکرد آن را بهبود می‌بخشند. در صورت تمایل باقی مقالات در این حوزه را هم مطالعه بفرمایید.

منابع علمی معتبر برای عضله Sternohyoid و تمرینات آن:

https://doi.org/10.1589/jpts.27.2071 https://doi.org/10.1007/s00455-018-9914-4 https://doi.org/10.1007/s00455-012-9402-9 https://doi.org/10.1177/0003489420968127

تایید شده توسط دکتر علی حوصله

محتوای این مقاله صرفا برای آگاه سازی شما عزیزان است. قبل از هرگونه اقدام، جهت درمان از پزشک مشاوره بگیرید