معرفی عضله استرنو-تایروئید (Sternothyroid)

مقدمه

عضله Sternothyroid یا استرنو-تیروئید، اگرچه در نگاه نخست یکی از عضلات ساده و کم‌توجه گروه Infrahyoid به نظر می‌رسد، نقش کلیدی در عملکردهای حیاتی گردن دارد. این عضله نه تنها در پایین آوردن غضروف تیروئید و تثبیت حنجره فعال است، بلکه در هماهنگی بلع، تولید صدا، کنترل تنفس و حفظ پاسچر جلوی گردن مشارکت می‌کند. ضعف یا اختلال در عملکرد آن می‌تواند اثرات غیرمستقیمی بر کیفیت صدا، مسیر هوایی فوقانی و حتی تعادل عضلانی گردن، حنجره و فک داشته باشد.

با بررسی دقیق آناتومی، عملکرد بیومکانیکی، ویژگی‌های فیزیولوژیک و پیامدهای بالینی، می‌توان به درک عمیقی از جایگاه واقعی Sternothyroid در شبکه پیچیده عضلانی عصبی گردن دست یافت و اهمیت آن را در حفظ سلامت عملکردی حنجره و مسیر هوایی تشخیص داد. امید است که با خواندن این مقاله، بتوانید به پاسخهای خوبی برای پرسشهای خود برسید.با مقاله ی دکتر حوصله همراه ما باشید.

عضله استرنو-تایروئید چیست

عضله استرنو-تایروئید (Sternothyroid) یکی از عضلات Infrahyoid یا زیرچانه‌ای گردن است که از سطح خلفی دسته‌ی جناغ سینه (Manubrium of Sternum) و گاهی غضروف دنده اول منشأ می‌گیرد و به خط مایل غضروف تیروئید متصل می‌شود. وظیفه اصلی آن پایین آوردن غضروف تیروئید پس از بالا آمدن حنجره در بلع یا تولید صدا است و به‌طور غیرمستقیم در کاهش تنش طناب‌های صوتی و بازگشت حنجره به وضعیت استراحت نقش دارد.

این عضله توسط آنسا سرویکالیس (C1–C3) عصب‌دهی می‌شود و خون‌رسانی آن از طریق شریان تیروئید فوقانی انجام می‌شود. به عبارت دیگر، Sternothyroid عضله‌ای کلیدی برای ثبات حنجره، هماهنگی بلع و گفتار، و حفظ پاسچر جلوی گردن است، حتی اگر به نظر سطحی و ساده برسد.

محل قرارگیری عضله استرنو-تایروئید

عضله استرنو-تایروئید در قسمت قدامی و عمقی گردن قرار دارد و یکی از عضلات Infrahyoid است.

• مسیر کلی: از دسته‌ی جناغ سینه (Manubrium of Sternum) و گاهی غضروف دنده اول شروع شده و به خط مایل غضروف تیروئید متصل می‌شود.
• محل سطحی و عمقی: این عضله زیر عضلات سطحی جلوی گردن مانند Sternohyoid قرار دارد و پشت این عضلات و جلوی حنجره امتداد دارد.
• ارتباطات: به عنوان عضله‌ای عمقی و مستقیم با حنجره در تماس است و به استخوان لامی ختم نمی‌شود، که ویژگی منحصربه‌فرد آن نسبت به دیگر عضلات Infrahyoid است.

بررسی سر ثابت استرنو-تایروئید

عضله استرنو-تایروئید، همان‌طور که از نامش پیداست، عضله‌ای از گروه عضلات اینفراهیویید است که نقش مهمی در حرکت و ثبات حنجره دارد. سر ثابت این عضله نقطه‌ای است که حرکت عضله از آن آغاز می‌شود و در طول انقباض ثابت باقی می‌ماند. در مورد استرنو-تایروئید، سر ثابت آن از سطح خلفی دسته‌ی جناغ سینه منشأ می‌گیرد و گاهی نیز الیاف کوچکی از غضروف دنده اول به آن اضافه می‌شوند.

این اتصال محکم و پایدار به استخوان جناغ، پایه‌ای برای عملکرد دقیق عضله فراهم می‌کند و اجازه می‌دهد که عضله به طور مؤثر غضروف تیروئید حنجره را به سمت پایین بکشد. از این طریق، سر ثابت عضله نقش کلیدی در بازگرداندن حنجره به موقعیت طبیعی پس از بلع یا تولید صدا ایفا می‌کند و به ثبات ساختاری جلوی گردن کمک می‌کند.

بررسی سر متحرک استرنو-تایروئید

سر متحرک عضله استرنو-تایروئید همان نقطه‌ای است که عضله با انقباض خود به آن نیرو وارد می‌کند و موجب حرکت می‌شود. این سر متحرک به خط مایل غضروف تیروئید در حنجره (Oblique Line of Thyroid Cartilage) متصل می‌شود. وظیفه اصلی این اتصال، پایین آوردن غضروف تیروئید پس از بالا رفتن آن در بلع یا تولید صدا است. با انقباض عضله، غضروف تیروئید به سمت پایین کشیده می‌شود و به بازگشت حنجره به موقعیت اولیه کمک می‌کند.

این عملکرد نه تنها در بلع و تولید صدا حیاتی است، بلکه به صورت غیرمستقیم در کاهش تنش عضلات بالا برنده حنجره و تنظیم موقعیت طناب‌های صوتی نقش دارد. به بیان ساده، سر متحرک استرنو-تایروئید پل اتصال عضله با حنجره است و نقطه‌ای است که انقباض عضله حرکت مفید و دقیق را ایجاد می‌کند تا عملکرد طبیعی بلع، صدا و ثبات جلوی گردن حفظ شود.

سیستم عصب‌رسانی عضله استرنو-تایروئید

سیستم عصب‌رسانی عضله استرنو-تایروئید از طریق Ansa Cervicalis انجام می‌شود. این شبکه عصبی که بخشی از شبکه گردنی (Cervical Plexus) است، از ریشه‌های C1 تا C3 منشعب می‌شود و وظیفه انتقال پیام عصبی برای انقباض عضله را بر عهده دارد. به عبارت دیگر، وقتی نیاز است غضروف تیروئید به پایین کشیده شود. مثلاً پس از بلع یا تولید صدا این پیام عصبی از طریق شاخه‌های حرکتی Ansa Cervicalis به عضله می‌رسد و Sternothyroid منقبض می‌شود.

ویژگی مهم این عصب‌رسانی این است که اغلب به‌صورت رفلکسی و اتوماتیک فعال می‌شود و به عضله اجازه می‌دهد در هماهنگی با سایر عضلات گردن و حنجره، حرکت دقیق و مداوم داشته باشد. این سیستم عصبی باعث می‌شود عضله حتی در فعالیت‌های تکراری مثل بلع مکرر یا گفتار طولانی، مقاومت و پایداری عملکردی خود را حفظ کند.

سیستم خون‌رسانی عضله استرنو-تایروئید

سیستم خون‌رسانی عضله استرنو-تایروئید عمدتاً از طریق شریان تیروئید فوقانی (Superior Thyroid Artery) انجام می‌شود. این شریان یکی از شاخه‌های مهم شریان کاروتید خارجی (External Carotid Artery) است و خون غنی از اکسیژن و مواد مغذی را به عضله می‌رساند.

این خون‌رسانی مداوم، به‌ویژه به دلیل غالب بودن الیاف عضلانی نوع I در Sternothyroid، باعث می‌شود عضله در فعالیت‌های استقامتی و طولانی مانند بازگشت حنجره پس از بلع یا تولید صدا بتواند عملکرد پایدار و بدون خستگی داشته باشد. به عبارت دیگر، سیستم خون‌رسانی مناسب، عملکرد دقیق و مقاوم عضله در فعالیت‌های بلع، گفتار و ثبات ساختاری گردن را تضمین می‌کند.

عملکرد عضله استرنو-تایروئید از نظر آناتومی

ز نظر آناتومی، عملکرد عضله Sternothyroid به طور مستقیم و غیرمستقیم در چند زمینه مشخص می‌شود. این عضله هنگام انقباض، غضروف تیروئید حنجره را به سمت پایین می‌کشد. این حرکت به‌ویژه پس از بلع یا تولید صداهای بلند اهمیت دارد، زیرا حنجره در این مراحل بالا رفته و نیاز دارد به موقعیت پایه بازگردد. پس از بالا آمدن حنجره توسط عضلات Suprahyoid مانند Digastric و Mylohyoid، Sternothyroid کمک می‌کند حنجره به جایگاه اصلی خود بازگردد. این عملکرد برای باز شدن مسیر هوایی و آماده‌سازی حنجره برای بلع یا تولید صدا بعدی ضروری است.

با پایین کشیدن غضروف تیروئید، موقعیت طناب‌های صوتی نیز تغییر می‌کند، بنابراین Sternothyroid به‌صورت غیرمستقیم در تنظیم فرکانس صدا و تولید صداهای بم یا بلند نقش دارد. همچنین با اتصال به جناغ سینه و همکاری با سایر عضلات Infrahyoid مانند Sternohyoid و Omohyoid، Sternothyroid یک شبکه ثبات‌دهنده جلوی گردن ایجاد می‌کند. این عملکرد در جلوگیری از مشکلات پاسچرال و حفظ هماهنگی عملکردی گردن اهمیت دارد. در مجموع، Sternothyroid عضله‌ای است که حرکت پایین کشیدن حنجره، بازگشت پس از بلع و گفتار، و تثبیت ساختاری گردن را به شکلی هماهنگ و پایدار فراهم می‌کند.

عملکرد عضله استرنو-تایروئید از نظر بیومکانیک

از نظر بیومکانیک، عملکرد عضله Sternothyroid با دقت بیشتری قابل تحلیل است و به مسیر نیرو، اهرم‌های حرکتی و اثر آن بر حنجره توجه می‌شود. این عضله از سطح خلفی دسته‌ی جناغی (Manubrium of Sternum) و گاهی غضروف دنده اول منشأ می‌گیرد و به خط مایل غضروف تیروئید متصل می‌شود. مسیر عضله به صورت مایل به بالا و خارج و در زاویه حدود ۳۰ تا ۴۵ درجه نسبت به محور عمودی گردن قرار دارد. در نتیجه، انقباض عضله، حنجره را به سمت پایین و کمی عقب می‌کشد.

با پایین کشیدن غضروف تیروئید، Sternothyroid حنجره را پس از بلع یا تولید صدا به موقعیت پایه بازمی‌گرداند، تنش طناب‌های صوتی را کاهش می‌دهد و ثبات دینامیک برای کنترل تنفس و صدا فراهم می‌کند. هنگام بلع، حنجره توسط عضلات Suprahyoid بالا می‌رود و Sternothyroid پس از عبور لقمه با انقباض، حنجره را پایین می‌کشد و بازگشت آن به موقعیت پایه را تضمین می‌کند. در صورت ضعف این عضله، مسیر هوایی ممکن است به طور ناقص باز شود و خطر آسپیراسیون افزایش یابد.

در وضعیت‌های پاسچرال نادرست، مانند Forward Head Posture، Sternothyroid ممکن است دچار کوتاهی مزمن یا فعال‌سازی جبرانی شود. این موضوع می‌تواند فشار اضافی روی طناب‌های صوتی و دامنه حرکتی حنجره ایجاد کند. Sternothyroid یک اهرم نوع سوم ایجاد می‌کند که در آن مرکز چرخش مفصل تیروهیوئید، نیرو توسط Sternothyroid و مقاومت ناشی از تنش عضلات Suprahyoid و وزن ساختارهای فوقانی است.

کنزیولوژی عضله استرنو-تایروئید

عضله استرنو-تایروئید (Sternothyroid) از دیدگاه کنزیولوژی، نقشی کلیدی در کنترل موقعیت حنجره و ثبات جلوی گردن دارد. این عضله با انقباض خود غضروف تیروئید را به سمت پایین می‌کشد و به‌ویژه پس از بلع یا تولید صداهای بلند، حنجره را به وضعیت اولیه بازمی‌گرداند. در حین بلع، عضلات بالا‌برنده حنجره حنجره را به سمت بالا حرکت می‌دهند و Sternothyroid با همکاری با Sternohyoid و Omohyoid این حرکت را جبران می‌کند و مسیر تنفس را باز نگه می‌دارد. همچنین با تغییر موقعیت غضروف تیروئید، به‌صورت غیرمستقیم در تنظیم کشش طناب‌های صوتی و کیفیت صدا نقش دارد.

این عضله در حفظ پاسچر جلوی گردن نیز مؤثر است و با عضلات Longus colli و سایر عضلات Suprahyoid همکاری می‌کند تا هماهنگی بین بلع، گفتار و تنفس برقرار شود. از نظر ویژگی‌های عضلانی، Sternothyroid عمدتاً از تارهای کند و استقامتی (Type I) تشکیل شده که آن را مقاوم در برابر خستگی می‌کند و فعالیت طولانی‌مدت برای تثبیت حنجره را ممکن می‌سازد. پاسخ عضله به تمرین نیز بیشتر با تمرینات ملایم، ایزومتریک و تکراری بهبود می‌یابد و تمرینات قدرتی شدید برای آن مناسب نیستند. به طور کلی، Sternothyroid عضله‌ای استراتژیک در بازگرداندن حنجره، کنترل مسیر هوایی و هماهنگی عملکرد بلع و گفتار محسوب می‌شود.

آسیب‌های عضله استرنو-تایروئید

آسیب یا ضعف عضله استرنو-تایروئید (Sternothyroid) می‌تواند تأثیرات مهم و گسترده‌ای بر عملکرد حنجره، بلع، تولید صدا و حتی ثبات پاسچر گردن داشته باشد. این عضله که نقش کلیدی در پایین آوردن غضروف تیروئید و بازگرداندن حنجره به موقعیت اولیه پس از بلع یا تولید صدا دارد، در صورت ضعف یا آسیب، نمی‌تواند عملکرد خود را به‌درستی انجام دهد.

یکی از اولین پیامدهای ضعف این عضله، اختلال در بازگشت حنجره پس از بلع است. در این حالت، حنجره ممکن است در موقعیت بالاتر از حد طبیعی باقی بماند و مسیر هوایی نسبی دچار انسداد شود، که احتمال ورود مواد غذایی به نای یا آسپیراسیون را افزایش می‌دهد و بلع‌های پشت سر هم را دشوار می‌کند.

همچنین کیفیت صداسازی تحت تأثیر قرار می‌گیرد. بازگشت ناقص غضروف تیروئید باعث می‌شود طناب‌های صوتی در وضعیت نیمه‌کشیده باقی بمانند و تنش نامناسبی بر آن‌ها وارد شود. نتیجه این وضعیت، ایجاد گرفتگی صدا، خستگی صوتی و کاهش توانایی تولید صداهای طولانی یا بم است، که در افراد حرفه‌ای در گفتار یا موسیقی مشکلات بیشتری ایجاد می‌کند.

ضعف Sternothyroid می‌تواند الگوی تنفسی پس از بلع یا گفتار را نیز مختل کند. حنجره به موقعیت پایه باز نمی‌گردد و مسیر هوایی فوقانی تا حدودی بسته باقی می‌ماند، که می‌تواند موجب احساس تنگی نفس یا خفگی لحظه‌ای پس از غذا خوردن یا صحبت طولانی شود.

از نظر پاسچر، عدم پایداری جلوی گردن و فعالیت جبرانی عضلات سطحی مشاهده می‌شود. وقتی Sternothyroid عملکرد مناسبی ندارد، عضلاتی مانند SCM، Platysma و Suprahyoid مجبور به جبران می‌شوند. این جبران، تنش مزمن در جلوی گردن، درد و تشدید وضعیت Forward Head Posture را به همراه دارد. در نهایت، هماهنگی بین عضلات حنجره، حلق و فک نیز دچار اختلال می‌شود. ضعف این عضله باعث کاهش هماهنگی حرکات زبان، فک و حنجره می‌شود و در بیماران مبتلا به مشکلات TMJ یا اختلالات گفتاری و بلع، وضعیت بالینی پیچیده‌تری ایجاد می‌کند.

فیزیولوژی عضله استرنو-تایروئید

1. نوع تارهای عضلانی (Muscle Fiber Type Composition)

بر اساس مطالعات تشریحی و الکترومایوگرافی عضلات infrahyoid:

2. ویژگی‌های متابولیکی

با توجه به غلبه تارهای عضلانی Type I، این عضله مقاوم به خستگی است و در فازهای مکرر بلع، تکلم یا تنفس دچار افت عملکرد نمی‌شود. همچنین دارای جریان خون نسبتاً پیوسته و نیاز اکسیژن متوسط ولی مداوم است. در سالمندان یا بیماران نورولوژیک، همین ویژگی باعث می‌شود که تمرینات استقامتی سبک پاسخ خوبی در بازآموزی این عضله ایجاد کنند.

3. پاسخ به تمرین (Training Response)

4. ویژگی نوروفیزیولوژیکی

عضله Sternothyroid توسط شاخه‌های حرکتی از Ansa Cervicalis (C1–C3) کنترل می‌شود. مسیر فعال‌سازی عصبی آن اغلب به‌صورت رفلکسی–اتوماتیک است، مانند پس از بلع یا حین مکالمه. در افراد دارای ضعف تنفسی، بلع ناقص یا اختلال در صداسازی، این مسیر عصبی ممکن است نیاز به بازآموزی ارادی داشته باشد.

در جمع‌بندی، Sternothyroid عضله‌ای با توانایی بالا در حفظ پوزیشن حنجره است، مقاوم در برابر خستگی، پاسخ‌گو به تمرینات ملایم، مکرر و استقامتی و قابل آموزش مجدد در اختلالات گفتار، بلع و پاسچر گردنی می‌باشد.

پیامدهای ضعف عضله استرنو-تایروئید

ضعف عضله Sternothyroid باعث اختلال در بازگشت حنجره پس از بلع، انسداد نسبی مسیر تنفس و افزایش خطر آسپیراسیون می‌شود. کیفیت صداسازی کاهش یافته و ممکن است دیس‌فونی تنشی ایجاد شود. همچنین، تنفس پس از بلع مختل می‌شود و در بیماران اضطرابی یا دارای تنفس دهانی، اضطراب تنفسی افزایش می‌یابد.

ضعف این عضله باعث فعال شدن جبرانی عضلات سطحی گردن (SCM، Platysma، Suprahyoids) شده و تنش، درد و خستگی مزمن گردنی و بدتر شدن Forward Head Posture را به دنبال دارد. هماهنگی حرکات حنجره، حلق و فک نیز کاهش می‌یابد و در بیماران TMJ درد و کرانک مفصلی افزایش می‌یابد.

نتیجه‌گیری بالینی برای دوره NeckPro:

عضله Sternothyroid اگرچه سطحی و نسبتاً ساده به‌نظر می‌رسد، اما در موقعیت‌یابی مجدد حنجره، بازگشت به تنفس طبیعی، و ایجاد صدای سالم نقشی کلیدی دارد. ضعف آن، نه‌تنها به تنفس و بلع آسیب می‌زند، بلکه همکاری نورومکانیکی بین فک، گردن، و حلق را مختل می‌کند.

تست‌های بالینی

1. تست لمس غضروف تیروئید حین بلع (Thyroid Descent Palpation)

هدف: بررسی بازگشت غضروف تیروئید به موقعیت پایه پس از بلع

نحوه اجرا:

• انگشتان اشاره و میانی را روی غضروف تیروئید قرار دهید (سیب آدم در مردان)
• از فرد بخواهید یک قورت آب دهان انجام دهد
• حرکت بالا و سپس پایین آمدن غضروف را حس کنید

علامت ضعف:

• بازگشت کند، ناقص یا لرزان غضروف تیروئید
• باقی‌ماندن در وضعیت بالا → نشانگر ضعف یا تأخیر عملکردی Sternothyroid

2. تست بلع مکرر با لمس تیروئید (Repeated Swallow Palpation Test)

هدف: بررسی استقامت و پایداری عملکرد Sternothyroid

نحوه اجرا:

• ورزشکار طی ۱۰ ثانیه، ۵ بار بلع انجام دهد
• در تمام دفعات، حرکت بازگشتی غضروف تیروئید را زیر انگشت بررسی کنید

علامت اختلال:

• در دفعات آخر: افت سرعت بازگشت، تأخیر، احساس لرزش یا ناپایداری

3. تست تولید صدا و بررسی بازگشت حنجره (Phonation Recovery Test)

هدف: بررسی بازگشت غضروف تیروئید پس از صداهای بلند یا کشیده

نحوه اجرا:

• از فرد بخواهید صدای «آااااا» بلند و کشیده تولید کند
• هم‌زمان غضروف تیروئید را لمس کنید
• بعد از توقف صدا، حرکت پایین آمدن غضروف را بررسی کنید

علامت ضعف:

• تأخیر در بازگشت غضروف
• احساس گیر کردن یا خفگی لحظه‌ای پس از صدا

4. تست مقاومت در پایین کشیدن حنجره (Manual Descent Test)

هدف: بررسی توان خروجی Sternothyroid در مقابل مقاومت خارجی

نحوه اجرا:

• شما انگشت را روی غضروف تیروئید قرار دهید و فشار ملایمی به سمت بالا وارد کنید
• از فرد بخواهید با انقباض گردن (مانند فشار دادن چانه به پایین) مقاومت کند

علامت اختلال:

• ناتوانی در غلبه بر مقاومت
• فعال‌سازی عضلات جبرانی سطحی (SCM، Platysma)

تمرینات تقویت عملکرد عضله Sternothyroid (اِسترنوتایروئید)

1. ایزومتریک تثبیتی
2. تمرینات گفتاری–تنفسی
3. تمرینات نوروفیدبک حسی با لمس و آگاهی حرکتی

تمرینات تخصصی عضله Sternothyroid

بخش 1: تمرینات ایزومتریک تثبیتی

1. Isometric Laryngeal Hold (نگه‌داری ایزومتریک حنجره)

نحوه اجرا:

• در حالت نشسته، چانه را کمی به داخل بکشید (Chin Tuck)
• سعی کنید عضلات جلو گردن را فعال کنید بدون حرکت دادن سر
• تمرکز بر احساس فشار به سمت پایین روی ناحیه حنجره
• 5–8 ثانیه نگه دارید × 8 تکرار

اثر: تحریک ایزومتریک عضله Sternothyroid جهت تثبیت و پایین نگه داشتن غضروف تیروئید

2. Head-Lift with Hyoid Stabilization (با حوله یا رول کوچک)

نحوه اجرا:

• به پشت دراز بکشید، رول کوچکی زیر گردن بگذارید
• چانه را به سمت داخل بکشید و سر را ۲ سانتی‌متر از زمین جدا کنید
• هم‌زمان سعی کنید جلوی گردن را منقبض نگه دارید
• 5 ثانیه نگه دارید × 5–6 تکرار

اثر: فعالیت همزمان عضلات عمقی گردن و infrahyoid به‌ویژه Sternothyroid

بخش 2: تمرینات گفتاری–تنفسی

3. Phonation Control Drill (کنترل صوتی با بازگشت حنجره)

نحوه اجرا:

• صدای “آآآآآ…” را با قدرت و کشش ملایم تولید کنید
• بلافاصله پس از توقف، تمرکز کنید حنجره به پایین بازگردد
• لمس انگشتی روی غضروف تیروئید برای حس بازگشت ضروری است
  6–8 بار تکرار

اثر: تمرین عملکرد بازگشت حنجره پس از صداسازی، مخصوص تمرین عملکرد Sternothyroid

4. Sternothyroid Breathing Control

نحوه اجرا:

• در حالت نشسته، یک دم بینی عمیق انجام دهید
• در حبس نفس، فشار ملایمی در ناحیه حنجره ایجاد کنید (انقباض ارادی)
• با بازدم آهسته از دهان، اجازه دهید حنجره رها شود و پایین بیاید
• 5 تکرار

اثر: تنظیم تنش Sternothyroid در چرخه تنفسی + افزایش هماهنگی گفتار-تنفس

بخش 3: تمرینات نوروفیدبک حسی (با لمس و آگاهی حرکتی)

5. Hyoid-Touch & Lower (بازخورد لمسی با تمرکز حسی)

نحوه اجرا:

• دو انگشت را روی غضروف تیروئید قرار دهید
• در حالت سکوت، سعی کنید تنها با تمرکز و آگاهی، حنجره را کمی پایین ببرید
• حرکت ممکن است نامرئی باشد اما با تمرین و تکرار قابل درک می‌شود
• 5 ثانیه نگه دارید × 6 تکرار

اثر: بازآموزی عصبی عضله از طریق درگیری حس عمقی (Proprioception) و کنترل حرکتی دقیق

نکات اجرایی:

• تمرینات گفتاری و بلع باید با تنفس بینی و کنترل گردن همراه شوند
• استفاده از آینه یا فیلم‌برداری برای بازخورد دیداری مفید است
• در افراد سالمند یا نورولوژیک، تمرینات لمسی و آرام مقدم بر تمرینات پرتنش هستند

جمع بندی:

عضله Sternothyroid یا استرنو-تایروئید عضله‌ای از گروه Infrahyoid است که نقش کلیدی در کنترل موقعیت حنجره، هماهنگی بلع، تولید صدا و ثبات جلوی گردن دارد. این عضله از سطح خلفی دسته‌ی جناغ سینه و گاهی غضروف دنده اول منشأ می‌گیرد و به خط مایل غضروف تیروئید متصل می‌شود. عملکرد آن شامل پایین آوردن غضروف تیروئید پس از بالا رفتن حنجره، بازگرداندن حنجره به وضعیت پایه، کاهش تنش طناب‌های صوتی و تثبیت پاسچر جلوی گردن است. از نظر بیومکانیک، Sternothyroid با مسیر مایل خود به‌عنوان اهرم نوع سوم عمل می‌کند و با عضلات Suprahyoid و دیگر عضلات Infrahyoid هماهنگی دارد.

این عضله عمدتاً از تارهای عضلانی استقامتی نوع I تشکیل شده و از طریق Ansa Cervicalis (C1–C3) عصب‌دهی می‌شود، در حالی که خون‌رسانی آن توسط شریان تیروئید فوقانی تأمین می‌شود. ضعف یا آسیب Sternothyroid موجب اختلال در بازگشت حنجره، کاهش کیفیت صدا، انسداد نسبی مسیر هوایی و افزایش فشار بر عضلات سطحی گردن می‌شود. برای حفظ عملکرد بهینه، تمرینات ایزومتریک، گفتاری–تنفسی و نوروفیدبک حسی با لمس و آگاهی حرکتی توصیه می‌شود. در صورت تمایل باقی مقالات در این حوزه را هم مطالعه بفرمایید.

منابع علمی معتبر برای تمرینات عضله Sternothyroid:

https://doi.org/10.1589/jpts.27.2071 https://doi.org/10.1007/s00455-018-9914-4 https://doi.org/10.1007/s00455-012-9402-9 https://doi.org/10.1177/0003489420968127

تایید شده توسط دکتر علی حوصله

محتوای این مقاله صرفا برای آگاه سازی شما عزیزان است. قبل از هرگونه اقدام، جهت درمان از پزشک مشاوره بگیرید